In Café Noir gaat het om mensen.
De klanten hebben, net als u en ik, dromen en idealen, die vaak door harde realiteit teniet worden gedaan. Dat geldt zeker voor de kroegbaas; het liefst was hij artiest geworden. Een niet vervulde wensdroom. Toch tracht hij zijn ideaal hier in Café Noir hoog te houden. Soms geeft hij ons een glimp door zijn façade heen en we zien dan een ongelukkig mens.
Dat heeft hij gemeen met zijn klantenkring. Het zijn mensen, al dan niet balancerend in de marge van de samenleving, dromend van het betere, het fijne, het mooie, soms tegen beter weten in.
In Café Noir vinden deze mensen een soort vluchtplaats, waar wij als publiek kunnen zien dat hun façade, hun theater zo u wilt, wel erg veel lijkt op die van ons zelf. Hun humor, hun gevoelens en gewoonten, goed opgeborgen achter maskers.
Over deze bijzondere, gewone mensen gaat dit curieuze toneelstuk. Elke dag in Café Noir is daardoor bijzonder. Zó bijzonder dat het bijna gewoon is geworden!